Vanavond hebben wij gegeten in een restaurantje aan het water. We werden geholpen door een allervriendelijkste jongen, die zijn uiterste best deed en ook erg beleefd was. Toen we eigenlijk klaar waren met eten was hij naast ons aan het opruimen. Ik vroeg hem hoe oud Hij was. Hij sprak redelijk Engels en hij vertelde dat hij 14 jaar was. Loek vroeg of hij Thais was. Hij bleek uit Birma te zijn gekomen, gevlucht. Had geen vader meer. Heeft zijn moeder al heel lang niet gezien. Kan niet naar school omdat daar geen geld voor is. En hij vertelde dat hij in Birma wel op school zat en hij het leuk vind om Engels te spreken. Tranen sprongen in mijn ogen. Als ik denk aan jongens van die leeftijd in ons land wat een mogelijkheden die doorgaans hebben en daar niet altijd gebruik van maken.
En dat jochie werkte zo hard en ik denk zo lang iedere dag. Een kind nog. Geen familie. Verdrietig. Loek gaf hem een fooi van 20 Bath, 50 cent. Hij gaf het terug en zei dat wij er morgen weer van konden komen eten. We hebben het onder een glas gelegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.